Trap - Chapter 3

  
(...) our secret

Yuki wróciła normalnie z J-Hope'm jak gdyby nigdy nic, pomimo tego, że powstało między nami spore uczucie. Dziewczyna od razu poszła do siebie, do pokoju nie wiedząc, że kuzyn chciał z nią rozmawiać. Kiedy przyszedł do pokoju, siedziała na łóżku uśmiechnięta. Co go bardzo zdziwiło.
- Skąd ten humorek? - usiadł obok uśmiechnięty.

- Zamknij drzwi, to ci powiem – uśmiechnęłam się

Wykonał polecenie blondynki, wrócił i usiadł obok, tuląc ją do siebie.

- Więc dlaczego? - powiedział słodkim głosem.

- Spotkało mnie coś miłego – powiedziała szczerze.

- Spotkałaś Sehun'a? - uniósł pytająco jedną brew.

- Tak, był bardzo miły i słodki – zaśmiała się.

Minęło tyle czasu, że nawet nie zorientował się, że kłamie mu w żywe oczy. Czuła się z tym podle, ale bardzo polubiła Hoseok'a. Obiecała, że póki, co zatrzymają to w tajemnicy.
- Zjesz z nami? Czy najadłaś się? - cmoknął ją w tył głowy.

- Nie chce jeść. Podziękuje dzisiaj – uśmiechała się cały czas.

- No oke, ja idę – zaśmiał się, wstał i wyszedł.

Położyła się i wpatrywała się uśmiechnięta w sufit. Czuła się strasznie rozbawiona, szczęśliwa i Bóg wie co jeszcze. Chciała się śmiać, cieszyć i nawet krzyczeć. Czuła się jak zakochana idiotka.

Uderzyła się z otwartej dłoni w czoło.

- Kurwa... za mocno! - warknęła na siebie, kuląc się lekko na łóżku.

Przynajmniej to jej pomogło, pozbyć się tego głupiego uczucia. Wypuściła całe powietrze z płuc i usiadła. Kilka głębokich wdechów i wydechów, i znowu czuła się normalnie. Wstała z łóżka, mając to wielkie szczęście, poszła do łazienki, która była w pokoju. Dziękować jedynie może Jin'owi. Zamknęła pokój na klucz, zabrała rzeczy i poszła pod prysznic.

Położyła ubrania na szafce i zaczęła się powoli rozbierać. Słabością Ishi było to, że nie potrafiła patrzeć na siebie nagą w lustrze. Mimo że jest szczęśliwa, przez to, co się stało, dalej ma na sobie „piętno” tego, co zdarzyło się między nią a tym pieprzniętym Matsuya'mą.

Ściągnęła ostrożnie koszulkę, spodnie i resztę, po czym weszła pod prysznic. Odkręciła kurek z ciepłą wodą i pozwoliła, aby woda z narastającą temperaturą spływała po nagim ciele. Oddychała głęboko i powoli, czując, jak jej ciało się orzeźwia. Odgarnęła grzywkę na głowę i uśmiechnęła się, mając zamknięte oczy. Dopiero po chwili sięgnęła po gąbkę i nalała na nią trochę żelu. Wymyła sobie każdą część ciała, po czym odłożyła puchatą rzecz i sięgnęła po szampon do włosów. Nalała sobie trochę na rękę i zaczęła wsmarowywać sobie ciecz w skórę głowy. Wszystko dokładnie spłukała i zakręciła kurek. Wpatrywała się przez kilka długich minut jak woda kapie z jej blond włosków. Poczuła, że zaczęło być zimno, więc podniosła głowę i sięgnęła po ręcznik, który się owinęła i wyszła z kabiny. Wytarła się i zaczęła się ubierać w pidżamę. Kiedy była gotowa, zabrała się za mycie swoich białych ząbków. Powoli i dokładnie poruszała szczoteczką, ale po chwili przyśpieszyła swoje ruchy. Widziała w lustrze, które wisiało nad umywalką swoje obicie i pianę na ząbkach. Czuła też, że piana w jej ustach się nie mieści i wypluła wszystko. Sięgnęła płyn do zębów, nalała trochę do kubka i zaczęła płukać usta. Często przyjaciółka mi powtarzała jej , że jest w pewnym stopniu pedantką. Jednakże kto by słuchaj tej zwariowanej Yami, ale i tak kochała ją ponad życie. Dawno z nią nie rozmawiała i trochę przykro jej się robi, kiedy myśli, że nie pożegnała się z nią i ona ją spakowała. Z rodzicami nie miała się co żegnać, ponieważ z Tokio do Osaki to jest trochę drogi. Bardzo brakuje jej swoich koleżanek. Były zabawną grupą Koreanek w Tokio. Najbardziej imprezowa jest SoRa, najbardziej poważna Shina, najbardziej nierozgarnięta HyeKi i Yuki najbardziej emocjonalna z całej grupy.

Wyszła z łazienki i zaczęła szukać komórki. Kiedy nie potrafiła jej znaleźć, przypomniało jej się, że zostawiła ją w bluzie Jung'a. Oddała mu ją zaraz przy drzwiach. Przełknęła ślinę, patrząc na zegarek. Wyświetlacz wskazywał na 21:07. Westchnęła zrezygnowana i otwarła drzwi. Wpatrywała się w podłogę i w czyjeś stopy. Poniosła powoli głowę, przejeżdżając wzrokiem po całej sylwetce osobnika. Później wpatrywała się ze wzajemnością w oczy bruneta.

- Możemy pogadać? - zapytał Hoseok.

- Oczywiście – wpuściła go i zamknęła drzwi na klucz.

- Mam twój telefon. Mało brakowało, a TaeTae by go znalazł – powiedział, wzdychając zrezygnowany.

Podał blondynce telefon do ręki, ale odłożyła go na szafkę.

- Dziękuję. A mogę się przytulić? - zapytała niepewnie.

- Czemu pytasz? - wtulił ją w siebie. - Kiedy mu powiemy?

- Nie wiem – zamknęła oczka, czując przyjemny zapach chłopaka.

Odsunęła się i usiadła na łóżku. J-Hope poszedł w jej ślady i usiadł obok, wtulając w siebie. Nagle jego twarz znalazła się blisko dziewczyny i delikatnie musnął jej usta swoimi. Odwzajemniła pocałunek i zamknęła oczka. Bardzo polubiła smak jego ust. Ogólnie ich dotyk. Odsunął się nagle, przez co spojrzała zdziwiona na niego.

- Co się stało? - zapytała.

- Teraz zdałem sobie sprawę, że jesteś tu tylko miesiąc. Nawet niecały – powiedział smutno.

- No tak... - opuściła głowę.

- Jesteś moją małą śnieżynką – powiedział i podniósł głowę Ishi.

Jej źrenice gwałtownie się poszerzyły i usłyszała w głowie głos tego przeklętego byłego już profesora „Moja mała śnieżynka”. Wpatrywała się w niego przestraszona.

- Błagam... nie nazywaj mnie tak – pokręciła głową powoli i mówiła wolno.

- On cię tak nazwał? - zapytał, uśmiechając się pocieszająco.

Przytaknęła lekko, opuszczając głowę z obojętnością wymalowaną na twarzy.

- Gdybym dorwał tego skurwiela, zabiłbym go – powiedział poważnie.

- Nie mów tak... - wpatrywała się w jego tors, przypominając sobie to, co się stało.
- Przepraszam, ale tak bym zrobił. Tak jak Hyung, nie pozwolę cię skrzywdzić – zaczął głaskać ją po policzku.

Uniosła lekko głowę i spojrzała na jego uśmiech. Był tak zabawny, że roześmiała się. Mimo wszystko ten uśmiech podobał się jej. Był szczery.

- Zrobisz coś śmiesznego? - zapytała i usiadła na łóżku wygodniej.

Zamyślił się przez chwilę i po chwili uśmiechnął się słodko i przyłożył dłonie do twarzy, zaciskając dłonie w pięść, po czym poruszał i nimi udając kotka. Zaśmiała się i zaklasnęła w dłonie kilkukrotnie.
- Masz bardzo słodki śmiech, Yuki-ya – powiedział, głaskając ją po głowie.

Uśmiechnęła się i usłyszała pukanie do drzwi. Podniosła się gwałtownie i podeszła do drzwi, otwierając je lekko.

- Tak? - zapytała.

Przede nią stał Jin i uśmiechał się lekko.

- Kto jest u ciebie? - zapytał.

- Hoseok, zapomniał mi oddać telefon. Spotkałam go w KFC i pożyczył mi bluzę, a włożyłam do niej komórkę i zapomniałam – powiedziała autentyczną prawdę.

- Rozumiem. Mogę się do was przyłączyć? - kąciki jego ust powędrowały ku górze.

- Oczywiście – wpuściła kuzyna do środka.

Spojrzała pocieszająco na Jung'a i uśmiechnęła się lekko.

- Z czego się tak śmiejecie? - zapytał Kim.

- Z zabawnego uśmiechu Hoseok'a – uśmiechnęła się szeroko.

- To macie powód do śmiechu – zaśmiał się.

- Ogólnie to z jego zachowania – powiedziała.

Nagle rozległ się krzyk NamJoon'a „TY PEDALSKA KSIĘŻNICZKO! RUSZ SWÓJ PIEPSZONY TYŁEK OD SŁODKIEJ KUZYNKI I PRZYŁAŹ TU! MATKA CI DZWONI!”. Cała trójka roześmiała się.

- DESTRUKTORZE JEDEN! JUŻ PO CISZY NOCNEJ! - odpowiedział mu równie głośno i wyszedł z pokoju.

- To trochę zajmie – powiedzieli równocześnie.

Uśmiechnęła się i usiadła obok chłopaka.

- Tak bawi cię moje zachowanie? - zapytał nagle.

- Lubię twoje zachowanie, gdyż jest słodkie, miłe i szczere. Oczywiście, podoba mi się – cmoknęła go w policzek.

Uśmiechnął się i zaczął ją łaskotać.

- A ty masz tak słodki śmiech, jakby należał do malutkiego ptaszka, który budzi mnie co rano – powiedział, cmoknął ją w czółko i odsunął się.

Leżała przez chwilę i wpatrywała się w sufit.

- Mogę mieć do ciebie prośbę? - zapytała.

- Słucham cię – odparł.

- Chcę spać, możesz już iść? - usiadła i uśmiechnęła się do niego ciepło.

- Dla ciebie wszystko – powiedział.

Pocałował czule usta blondynki na dobranoc i zaczął się kierować ku drzwi. Wstała i poszła za nim, aby zamknąć je na klucz.

- Dobranoc – powiedziała z uśmiechem na twarzy.

- Dobranoc – odpowiedział i poszedł do siebie.

Zamknęła drzwi i położyła się na łóżku. Po nieznośnie długich chwilach i przejeżdżających samochodach za oknem, musiała włożyć sobie słuchawki do uszu. Dzięki temu odpłynęła w ciepłe ramiona Morfeusza, to znaczy zasnęłam.

Nie sądził nigdy, że potrafi się tak zakochać. Obiecał Yuki, że utrzymają to wszystko w tajemnicy, dopóki nie nadejdzie odpowiednia pora. Usiadł ciężko na kanapie i spojrzał na kalendarz. Po chwili dosłownie szczęka mu opadła.

- LUDZIE! ZAPOMNIELIŚMY! JUTRO ROZDANIE NAGRÓD CHAMPIONS ! - podniósł się gwałtownie i zaczął biec do pokoju każdego z przyjaciół.

Każdy spojrzał na niego zdziwiony i przerażony. Po chwili wszyscy zastanawiali się, jaką dziewczynę wezmą ze sobą. Rozdanie nagród jest dopiero o 21, więc mieli jeszcze czas co do dziewczyn. Menadżer mówił poważnie, że muszą nauczyć się w końcu odpowiedzialności i w ogóle zacząć myśleć poważnie o karierze.

Usiedli wszyscy w salonie i zaczęli myśleć.

- O osiemnastej idziemy do stylistek. W ciągu dwóch godzin będziemy gotowi. Wynajmujemy samochody i jedziemy po dziewczyny. Każdy oczywiście wie, którą i nie podkrada innej bratu – powiedział Mon.

Każdy przytaknął, ale naszej kochanej księżniczce coś nie pasowało.

- Wiecie, ja martwię o Yuki i nie chce jej tu zostawić samej – powiedział i opuścił głowę.

- No ten... pójdzie z nami... zabiorę ją ze sobą – jąkał się.

Wszyscy spojrzeli zdziwieni na Hoseok'a.

- No co? Przecież samej nie możemy jej zostawić. A będzie miała okazję poznać trochę świat swojego kuzyna – skłamał.

- Nie chcę, aby pojawiła się w prasie jako twoja dziewczyna – warknął na mnie.

- A może się jej rano zapytamy? - wtrącił się NamJoon.

- Niech będzie – spasował Jin. - Pod jednym warunkiem.

- Jakim? - zapytał, unosząc jedną brew ku górze.

- Dajesz jej kartę kredytową na sukienkę, fryzjera, buty i co tam jeszcze – powiedział poważnie.

- Oke – przytaknął.

Po chwili każdy poszedł do łóżka i odpłynął w krainę słodkich snów. A przynajmniej Hope.

Dziewczyna spała w najlepsze, ale nie było jej dane wypocząć. Nagle rozległ się dzwonek jej komórki. Niechętnie podniosła się i wyciągnęła komórkę spod poduszki. Widząc zamazany obraz na wyświetlaczu, spojrzała na zagarek na szafce „7:32”.

- Tylko jedna osoba jest na tyle niemądra, aby dzwonić do mnie o tej porze – mruknęła niechętnie do siebie.

Przejechała palcem po ekranie, przyłożyła komórkę do ucha i opadła ciężko na łóżko.

- Czego? - mruknęła.

~ Oj nie przesadzaj! Jest u nas tak świetnie! Żałuj, że nie jesteś z nami na plaży! - uśmiechnęła się kpiąco.

- Twój brat na to wpadł? - zapytała.

~ Wiem, że go nie lubisz, ale byś mogła dać mu szanse. Wiesz dobrze co on do ciebie czuje – powiedziała błagalnym głosem.

- Musisz mu wybaczyć, ale... no dobra powiem ci największą tajemnice, jaką mam – zamknęła powieki.

~ Wytężam słuch! - powiedziała i zaśmiała się.

- Nigdy nie umówię się z twoim bratem, ponieważ zakochałam się w kimś ze wzajemnością – położyła dłoń na oczach.

~ Że co? - usłyszała jej zdziwiony głos.

- Hoseok się we mnie zauroczył, a ja również w nim – mruknęła cicho.
~ Aish... tego nie przewidziałam... ale trafiłaś na super osobę! Przeczcież to ten J-Hope! - uśmiechnęła się lekko.

- SoRa?

~ Cio kochana? - zaśmiała się.

- Zadzwoń do jasnej anielki później! - rozłączyła się, włożyła telefon pod poduszkę i odwróciła się twarzą do ściany.

Próbowała ponownie zasnąć, ale ktoś próbował się dostać do pokoju siłą. Z wielką niechęcią wręcz wściekłością, wstała i założyła bluzę. Było jej dziwnie zimno. Podeszła do tych drzwi i otwarła je, ale nie mogła się powstrzymać, zasłoniła dłonią usta i ziewnęła.
Została popchnięta na bok, a do pomieszczenia wszedł kuzyn i obiekt zauroczenia Yuki.

- O co kurwa chodzi? - założyła dłonie na piersiach i wpatrywała się w nich obojętnie.

- Wybacz, że tak wcześnie. Wiem, że jesteś niewyspana i teraz będziesz kurwować i nie wiadomo co jeszcze, ale to ważne – powiedział Jin.

- Racja, wypierdalać – otwarłam drzwi.

- Czekaj – powiedział Hoseok.

Zamknęła drzwi.

- O co chodzi? - uniosła pytająco brew.

- Idziesz z nim na imprezę – kuzyn wskazał na Jung'a.

- Co?! - zdziwiła się i spojrzałam przestraszona na J-Hope.

Pokręcił przecząco głowę, co oznaczało, że nic nie mówił kuzynowi.

- Zgadzasz się? Bo samej cię nie zostawię – powiedział spokojnie.

- Pójdę, ale daj mi chwilkę pogadać z Oppą – powiedziała i otwarła drzwi.
Jin bez sprzeciwu wyszedł z pokoju. Spojrzała pytająco na bruneta.

- To był twój pomysł? - zapytała.

- No tak, myślę, że to będzie dobra okazja, aby pokazać twojemu kuzynowi, że dobrze możemy być razem – powiedział powoli, drapiąc się nerwowo w tył głowy.

Podeszła do niego i cmoknęła go w policzek.

- Co to za impreza? - zapytała i pogłaskała go po policzku.

- Rozdanie nagród. Trzeba być ubranym elegancko – mruknął.

- No ten... ja nie mam w nic się ubrać – powiedziała cicho.

Chłopak złapał ją za rękę i obrócił wewnętrzną część w górę. Położył swoją kartę kredytową i uśmiechnął się.

- Możesz zaszaleć – pocałował ją w policzek.

- HO-SE-OK! - wrzasnął szatyn, wchodząc do pokoju.

- O kurwa – powiedział przestraszony i zaczął uciekać przed Jin'em.
Roześmiała się. Usiadła na łóżku i po chwili opadła na plecy, patrząc w sufit. Przez totalny przypadek, wpadła na głupi pomysł. Wyciągnęła spod poduszki telefon. Szybko zadzwoniła do pewnej osoby.

- SungGyu, potrzebuje pilnie twojej pomocy – uśmiechnęła się.

- Oke, zaraz się zwolnię z pracy – powiedział spokojnie.

- Bardzo ci dziękuję – cmoknęła ustami, jakbym posyłała mu całusa i rozłączyła się.

Poszła szybko się ubrać i doprowadzić do ładu. Miała przed sobą ciekawy dzień. Stała gotowa przed sklepem i czekała na SungGyu. Nie miała nikogo poprosić o pomoc, wszystkich miała w Japonii. A jego bardzo lubiła, więc chciała, aby to on pomógł się jej przygotować.

Wiem to śmieszne, że proszę o pomoc chłopaka, a nie dziewczynę – westchnęła.

- Hej! - odwróciła się i zobaczyła uśmiechniętą twarz kolegi.

- Bardzo dziękuje, że zgodziłeś się mi pomóc – ukłoniła się lekko.

- Powiesz mi o, co chodzi? - zapytał, idąc powoli.

Dorównała mu kroku i uśmiechnęła się lekko zawstydzona.

- Bo wiesz, muszę iść z kuzynem na rozdanie nagród Champions – westchnęła. - A no... nie mam nic przy sobie takiego eleganckiego na wydarzenie i muszę kupić.

- Kim jest twój kuzyn? - zapytał.

- Kim SeokJin – mruknęła.

- Mam ci pomóc wybrać sukienkę, buty itd. ? - zapytał.

- Masz coś do mojego kuzyna? - zatrzymała się.

- To sprawa między mną a nim. Ciebie w to mieszać nie chcę – zatrzymał się i spojrzał na nią.

- Rozumiem, pomożesz mi tak? - zapytała niepewnie.

- Tak. Z wielką ochotą. A tak w ogóle. Też tam będę – uśmiechnął się szeroko.

- Oke – przytaknęła.

Przez kilka godzin chodzili po sklepach i nic nie znaleźli. To, co podobało się Oppie, nie podobało się blondynce. W końcu zatrzymali się na shaka i usiadła na ławce. Rozkoszowała się jego smakiem, kiedy podniosłam wzrok na wystawę sklepową. Oniemiała i od razu chciała tam iść, ale musiała dokończyć to, co miała w dłoni. Spojrzała na zegarek w komórce. 17:25.

- Powinnam jeszcze zdążyć do fryzjera – mruknęła cicho.

- Jasne, że tak – zaśmiał się, kończąc swoją porcję.

Szybko skończyła swoją, ale zaczęła odczuwać kłucie i tępy ból zatok. Westchnęła ciężko, trzymając się za nosek.

- To nie był za dobry pomysł... aj, aj, jaj ~ - jęknęła i odchyliła głowę do tyłu.

- Co jest? - zaśmiał się i położył dłoń na jej czole.

- Muszę się czegoś napić, bo dostane zapalenia – zamknęła delikatnie powieki.

- Oj, to nie za ciekawie. Zaraz wrócę – mruknął i odsunął się.

Kiedy otwarła powieki, jego już nie było. Westchnęła i opuściła głowę lekko, czując jak ból, narasta.
- Yuki? - usłyszała znajomy, zdziwiony głos.

Spojrzała szybko na tę osobę i wstałam, po czym podeszła do bruneta.

- Co tu robisz Oppa? - zapytała.

- Wiesz, szukałem czegoś... no... czegoś... - zaczął się jąkać, a jego mina świadczyła o tym, że się wstydził.

- Dobrze nie mów. O której się spotkamy? - złapała go delikatnie za rękę.

- 20:30 w dormie się widzimy – ścisnął lekko jej dłoń.

- Będę gotowa – cmoknęłam go delikatnie w usta.

- To idę, bo zamknął mi ten sklep – uśmiechnął się i odszedł.

Pomachała Jung'owi i wpatrywała się w jego oddalającą się sylwetkę. Usiadła z powrotem i po chwili wrócił Kim.

- Proszę – podał mi puszkę herbaty cytrynowej zimnej.

- Bardzo dziękuję – uśmiechnęła się.

- Mogę cię o coś zapytać? - usiadł obok.

Otwarła puszkę i napiła się trochę, po czym kiwnęła lekko głową na zgodę.

- Masz chłopaka? - powiedział spokojnie.

- No wiesz... mam tylko, no … jesteśmy trochę daleko – skłamała.

- Został w Japonii, tak? - zapytał się.

- Niestety.

Weszła razem z Oppą do sklepu. Spodobała się jej okropnie sukienka jedna sukienka, więc kupiła ją. Dostała w gratisie buty na obcasie. Teraz mogła spokojnie iść do fryzjera. Zatrzymała się przed wejściem.

- Zobaczymy się wieczorem? - zapytała.

- Tak – uśmiechnął się.

- To do zobaczenia – powiedziała i odwróciła się.

Poczuła na szyi jego ciepły oddech, wraz z tym bliskość jego ciała.

- Wiesz~ Jak będę śpiewał, zaśpiewam tylko dla ciebie – szepnął blondynce do ucha i odszedł.
Czuła się okropnie. Rumieniła się, temperatura jej rosła i w ogóle. Chciała, aby J-Hope był przy nej. Miała jeszcze trochę czasu, ale nie chciała go niepokoić. Weszła do salonu i poprosiła kobietę o coś ładnego, ale żeby nie skracać za bardzo, bo jest przywiązana do nich.

Minęły dwie godziny. Wróciła już do swojego pokoju i zaczęła się przebierać. Dawno nie była na takich oficjalnych imprezach, ale wiedziała, że kuzyn nie chce jej zostawić. Szybko wzięła lekki prysznic, nie niszcząc włosów i włożyła na siebie sukienkę oraz buty do kompletu.
Wkładała właśnie komórkę do torebki, kiedy usłyszała głos Hoseok'a.

- Yuki, już jestem! Jesteś gotowa?! - krzyknął.